Melancólicos, vibrantes e doridos, os versos de "A memoria das palabras" son o fío de Ariadna que une dous espazos e dous tempos: o Nova York emigrante no que o autor ten vivido tantos anos, dunha banda, e a memoria da Guarda orixinaria e fundante, doutra. Da colisión de ambas as dúas galaxias xorde o xenuíno cosmos poético que Francisco Álvarez alenta nestas páxinas.